Naukowcy z Volkswagena wykorzystali wyżarzacze kwantowe, prostszy a nie używający bramek kwantowych podtyp komputerów kwantowych, służących do problemów optymalizacyjnych, firmy D-Wave do wyszukania najkrótszej ścieżki, przy zmieniającym się ruchu ulicznym. Natomiast producenci z branży lotniczej mogą modelować za pomocą komputera kwantowego cząsteczki powietrza uderzające o powierzchnię samolotu, co przyspiesza research w dziedzinie aerodynamiki, ponieważ nie muszą za każdym razem tworzyć modelu samolotu w lotniczych laboratoriach. Inne firmy takie jak spółka paliwowa ExxonMobil są zainteresowane komputerami kwantowymi ze względu na to, że potrafią symulować mechanikę kwantową. Możliwość symulacji zachowań cząstek w skali atomowej pozwala na badania in silico (za pomocą komputera) z dziedziny inżynierii materiałowej – w przypadku Boeinga może być to przydatne np. do tworzenia lżejszych materiałów do konstrukcji samolotów, natomiast w przypadku firm z branży energetycznej do tworzenia bardziej wydajnych, niskoemisyjnych urządzeń do produkcji energii elektrycznej. Z tego samego powodu komputery kwantowe znajdują swoje zastosowanie w przemyśle chemicznym oraz farmaceutycznym. Zasymulowanie możliwych stanów kwantowych tak prostej molekuły jaką jest kofeina, która zawiera 24 atomy zajęłoby na klasycznym komputerze 10⁴⁸ lub inaczej ok. 2¹⁶⁰  bitów. Dla porównania, liczba wszystkich atomów na Ziemi wynosi ok. 10⁴⁹ – 10⁵⁰. Nawet, jeżeli pamięć komputerów klasycznych rozwijałyby się ciągle zgodnie z prawem Moore’a (czyli podwajałaby się co 18 miesięcy), wciąż potrzebowalibyśmy ok. 110 lat rozwoju do powstania komputera mogącego zasymulować cząstkę. Tymczasem komputer kwantowy potrzebuje do tego samego zadania tylko 160 kubitów oraz trzech lat rozwoju zgodnym z prawem Moore’a.